اين دور از مذاکرات روز چهارشنبه با ديدار 3 جانبه وزراي امور خارجه ايران، آمريکا و اتحاديه اروپا آغاز شد و امروز در رايزني‌هايي بين نمايندگان ايران با ساير کشورهاي عضو گروه 1+5 ادامه دارد. اختلافات جزئي باقي مانده که اگر طرفين موفق شوند در خصوص آنها به توافق برسند، توافقنامه جامع هسته‌اي بالاخره امضا خواهد شد و بعد از گذشت مدت کوتاهي يک تغيير بسيار مهم ژئوپليتيکي در عرصه بين المللي رخ داده و ايران، بعنوان يکي از کشورهاي کليدي جهان، از رژيم تحريم‌ها خارج خواهد شد.
به نوشته اين روزنامه، برخلاف تحريم‌ها عليه روسيه، برخي تحريم‌ها عليه ايران مورد تاييد شوراي امنيت سازمان ملل قرار گرفته که به دليل عدم اعتماد به صلح آميز بودن اهداف اين کشور در توسعه برنامه هسته‌اي آن بود. البته مهمترين دليل حملات به سمت ايران، نه ترس از سلاح اتمي ايران، بلکه اين عامل بود که جمهوري اسلامي، يکي از معدود کشورهاي جهان است که به معناي واقعي استقلال عمل داشته و به هيچ کس وابسته نيست.
همين خصوصيت ايران باعث شد تا آمريکا سال‌هاي سال تلاش کند تا جاي ممکن ايران را در انزوا قرار دهد، ولي اکنون با تغييراتي که در ايران رخ داده، ايالات متحده حاضر شده تا دست دوستي به طرف تهران دراز کند. «باراک اوباما» رئيس جمهوري آمريکا چند سال است که سعي دارد پل ارتباطي با تهران برقرار کند. دليل اين مسئله هم روشن است: ايران عامل مهمي در 3 جهت گيري مناقشه فلسطين-اسرائيل، سوريه و عراق در منطقه خاورميانه به‌شمار مي‌رود و آمريکا نيز به خوبي به اين مسئله واقف است.
مسلما ايران خواهان لغو تحريم‌ها عليه اين کشور و بازگرداندن دارائي‌هاي مسدود شده خود در بانک‌هاي غربي است، ولي اين مسئله اصلا بدان معنا نيست که مقامات تهران دست از استقلال عمل خود و دوستي با دوستان خود دست بکشد. از لحاظ جهان بيني هم اختلاف زيادي بين دو کشور وجود دارد. در مجموع مي توان نتيجه گرفت که در هر صورت ايران حتي بعد از توافق هسته‌اي و لغو تحريم‌ها هم متحد آمريکا نخواهد شد، ولي حال سئوال اينجاست که آيا اين کشور به متحدي قابل اطمينان براي روسيه تبديل خواهد شد؟ دانستن پاسخ اين سئوال براي مسکو اهميت زيادي دارد؟
روسيه و ايران در طول تاريخ فراز و نشيب‌هاي زيادي را پشت سر گذاشتند، ولي طي يک سال گذشته وضعيت ژئوپليتيکي جهان اين دو کشور را به سمت يکديگر سوق داده است، همانطور که باعث نزديکي بيشتر روسيه و چين شده است. اکنون هم روسيه و هم ايران تحت تحريم‌هاي غرب قرار دارند، ضمن اينکه غرب حتي سعي نمود تا از «کارت ايران» عليه روسيه استفاده کند، ولي در اين خصوص موفق نشد.
ديدار اخير روساي جمهوري روسيه و ايران در آستاراخان، ديدار بسيار مهمي بود، البته هنوز براي برقراري مشارکت راهبردي بين دو کشور کافي نيست. ايران مدت‌هاست که خواستار عضويت در سازمان همکاري‌هاي شانگهاي است و بالاخره تازه همين اواخر با اين درخواست موافقت شده است.
حقيقت اينجاست که روسيه سال‌هاي سال است بهاي سنگيني به خاطر دنباله روي خود از سياست «شيطان بزرگ» در قبال ايران پرداخته است، ولي اکنون به اين نتيجه رسيده که بايد به سمت تمدن اصلي خويش، اعتقادات و راه اصلي خود بازگردد. همين مسئله باعث رويارويي با غرب شده و حرکت به سمت جهاني با عدالت چه در عرصه بين المللي و در چه در داخل کشور را تقويت کرده است؟ تلاش کرده‌اند تا کشورهاي «آريايي» را به گوشه رانده و به انزوا بکشانند و دقيقا به همين دليل اين کشورها بايد به يکديگر نزديک شده و با هم متحد شوند.
نظرات شما عزیزان:
موضوعات مرتبط: سیاسی ، ،
برچسب‌ها: